Omdat ik weet hoe het voelt om altijd ‘aan’ te staan.
Om te blijven doorgaan — zelfs als je eigenlijk niet meer kunt.
Ik was jarenlang iemand die bleef zorgen voor anderen, ook als dat ten koste ging van mezelf.
Ik had geleerd te pleasen, om erbij te horen, om sterk te zijn, om niet lastig te zijn.
En dus ging ik altijd maar door: voor mijn werk, mijn omgeving, de maatschappij.
Rust? Die vond ik zelden. Mijn hoofd stond nooit stil. 

Tot ik in India kwam.
Voor het eerst in mijn leven werd er voor míj gezorgd.
Ik hoefde even niets.
Elke gedachte, elke onrust viel langzaam stil.
En dat voelde als een cadeau. Een diepe, zachte pauze die ik mezelf nooit eerder had gegund. 

Toen wist ik:
dít wil ik ook andere vrouwen gunnen. 

Want we zijn vaak zo gewend om te dragen, te regelen, te zorgen.
Maar wie zorgt er voor jou? 

Ik heb dit retreat in India opgezet om een plek te creëren waar je niets moet.
Waar je weer leert luisteren naar je lichaam.
Waar vertragen geen teken van zwakte is, maar een vorm van thuiskomen bij jezelf.
Waar je voelt: ik ben veilig, ik mag voelen, ik mag kiezen voor míj. 

Dit is geen vlucht uit het leven.
Het is een liefdevolle herstart. 

Een plek waar jij even niet hoeft te geven — maar mag ontvangen.